De Aarde als gemeenschap
Als het over de aarde gaat, hebben we een symbiotische keten in gedachten: die van het levende, in zijn ontelbare verschijningsvormen. Mensen, dieren, planten, bacteriën en virussen, anorganische lichamen en minerale substanties, evenals technologische voorzieningen en andere kunstmatige apparatuur maken onlosmakelijk deel uit van die keten van het levende. Maar in ieder geval in het animistische Afrikaanse denken horen daar ook alle onzichtbare krachten bij, geniën, geesten en maskers.
Achille Mbembe geeft in dit essay zijn gedachten weer over de Aarde, haar wording, en vooral over het soort gemeenschap dat ze vormt met alle bezielde en onbezielde soorten die haar bewonen, er onderdak vinden of er verblijven.
Hij laat zien dat onze fundamentele relatie met de Aarde alleen die van bewoner of passant kan zijn. En als bewoner of passant verwelkomt en herbergt de Aarde ons, onderhoudt ze de sporen die we hebben achtergelaten, die in onze naam spreken en de herinnering vasthouden aan wie we geweest zijn, samen met anderen en te midden van anderen. Als zodanig is zij de ultieme utopie, de hoeksteen van een nieuw planetair bewustzijn.
Achille Mbembe doceert geschiedenis en politieke wetenschappen aan het Wits Institute for Social an Economic Research (Universiteit van Witwatersrand, Johannesburg, Zuid-Afrika).
In het Nederlands verschenen eerder van hem Kritiek van de zwarte rede, en Een politiek van vijandschap.
De Aarde als gemeenschap verschijnt bij Boom Filosofie